Tytuł posta tym razem to pierwszy wers sonetu „Pielgrzym”.

Właśnie sobie uświadomiłem, że nie jestem dobry w pisaniu relacji z podróży. W poprzedniej części zapomniałem wspomnieć o fenomenalnym przewodniku, z którym zwiedzaliśmy Skalne Miasto i Bakczysaraj panu Aleksandrze. Dawno nie spotkałem takiego człowieka, który miałby w sobie tyle pozytywnego sarkazmu i dobrodusznej ironii (jeśli takie połączenia słowne jak pozytywny sarkazm i dobroduszna ironia istnieją). Także z tego miejsca pozdrawiam pana Aleksandra.

Krymu część trzecia zacznie się od hymnu pochwalnego na cześć kwasu chlebowego, którego tutaj w Polsce wielbicielem nigdy nie byłem, a tam na Krymie spożywałem ten napój notorycznie. Zresztą okazji do zdobycia kwasu chlebowego było mnóstwo, na przykład w większych miastach stały sobie niemalże na każdym roku ulicy takie oto beczki, z których można było otrzymać zimny kwas chlebowy, który świetnie gasił pragnienie przy trzydziestostopniowej temperaturze.

Beczka z kwasem na ulicy w Eupatorii.

Skoro już wspomniałem o Eupatorii to przyjrzyjmy się temu miastu bliżej. Eupatoria leży kilkadziesiąt kilometrów od Saki. Dostaliśmy się tam podróżując lokalnymi środkami transportu – busami zwanymi tutaj marszrutkami. Eupatoria to ponad stu dwudziestotysięczne miasto, które przez lata było zapomniane, a obecnie konkuruje z Jałtą o miano największego kurortu Półwyspu Krymskiego.

Historia miasta sięga jeszcze czasów osadnictwa greckiego. Eupatoria była w zamierzchłych czasach kolonią grecką o nazwie Kerkinityda. Później bywało różnie Rzymianie, Tatarzy, Turcy i Rosjanie.

W tym mieście znajduje się również największe skupisko Karaimów i jest cała dzielnica karaimska. Najbardziej urokliwy zakątek Eupatorii.

Dzielnia karaimska

Część dzielnicy jest odrestaurowana i wygląda przepięknie. Kręte uliczki, niewielkie domki skryte za murami pokrytymi płaskorzeźbami bądź kolorowymi malunkami. A część dalej wygląda jak niektóre fragmenty krakowskiego Kazimierza.

Brama do jednego z podwórek.

W środku dzielni Karaimów znajdziemy kenesę. Cudne miejsce, które lśni białymi ścianami, a zamiast dachu zwisają pędy winorośli. Możemy również poczytać w nim o historii Karaimów i ich obecnym losie.

Korytarz prowadzący do kenesy.

Eupatoria ma również piękny meczet, który bardzo przypomina Hagię Sophię (nie mam dobrego zdjęcia). Cerkiew, która stoi tuż koło meczetu, a za kawałek dalej synagogę żydowską. Kościół katolicki też gdzieś jest w pobliżu.

Jeszcze fragment dzielni karaimów. Po co mieć zwykłą blachę jako bramę skoro można sobie machnąć coś takiego:

Maluneczki na brameczki.

Eupatoria to także tramwaje poruszające się po jednym torze! Nie wiem jak to działa w praktyce, bośmy poruszali się marszrutkami, ale pewnie dość długo trzeba takim tramwajem jechać.

Wszystkie tory prowadzą do Eupatorii.

To był bardzo owocny dzień w zwiedzaniu dlatego pod koniec zasłużenie usiedliśmy sobie na zimnym piwku w pubie „Szerliok Holms”:)

Zimne i dobre to było piweczko, drogi Watsonie!

To na razie tyle. Będą jeszcze inne części, bo Krym szeroki jest i długi! Pozdrawiam serdecznie!

P. S. Aha i dzisiaj podobno Dzień Blogera. U mnie jak zwykle stosowna notka pojawi się po czasie:) Wszystkim czytającym, piszącym wsio dobrego!