Dobry wieczór, a teraz ostatnio przeczytana przeze mnie książka. Na dniach można powiedzieć. Co mnie skłoniło do przeczytania tej książki? Otóż skłoniło mnie to, że byłem ją zakupiłem w krakowskim antykwariacie szukając zupełnie czegoś innego, ale przy okazji rzuciła mi się okładka w oczy i rysunek. Charakterystyczny dla pewnej serii wydawniczej, którą mam zamiar kiedyś całą przeczytać.

I tak szperając na półkach – nie znalazłem tego czego szukałem, ale wyszedłem z naręczem książek pod pachą…

Spekulacje zaczynają się wstępem Isaaca Asimova, w którym ten filar amerykańskiej science and fiction pisze o pomieszaniu różnych gatunków, o tym, że science and fiction to literatura, która wymyka się jednoznacznym sądom i sztywnym ramom nadanym przez krytykę. We wstępie Pan Isaac informuje również, że redaktorzy zbioru (Isaac Asimow oraz Alice Laurance) dali totalnie wolną rękę autorom jeśli chodzi o tematykę, formę oraz długość opowiadań.

Cały zbiór ma nawet dedykację, która brzmi: starym nudziarzom! (prorocze słowa).

W zbiorze mamy siedemnaście opowiadań różnych autorów, a ich nazwiska zostały (bardzo ciekawy pomysł) zaszyfrowane kodem. Na końcu książki co prawda wszyscy autorzy mają przytoczone swoje krótkie biografie, ale i tak aby rozszyfrować nazwisko przy konkretnym opowiadaniu należy się troszkę pomęczyć.

Jest jeszcze jedna ciekawa rzecz raczej rzadko spotykana jeśli chodzi o amerykańskie science and fiction sprzed lat. Otóż antologia ukazała się w Stanach Zjednoczonych w 1982, a już 1985 roku została przetłumaczona i wydana w Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej.

I jakie wrażenia Charlie wyniósł po lekturze? Ano takie jak w betoniarce – czyli trochę mieszane. Z siedemnastki autorów kojarzę zaledwie kilku (i nie jest to jakikolwiek zarzut) to po prostu świadczy o tym jak bogata jest anglosaska literatura science and fiction i jak ciężko jest poznać wszystko i wszystko przeczytać.

Powiem Wam szczerze, że szczególnie zachwycony nie jestem. Różnorodność tematyki i fabularnych pomysłów autorów robi co prawda wrażenie, ale sam wydźwięk i odbiór ich tekstów u mnie nie był zbyt przychylny ani entuzjastyczny. Ot, pewne fantazje grupki pisarzy (starych nudziarzy), które po tylu latach straciły blask i polot. Owszem pojawiły się teksty, które choć trochę poruszyły zblazowane (wcale nie mam zblazowanego) serce moje (zblazowanie to jedna z niewielu rzeczy, których szczerze nienawidzę).

Na przykład Dreszczyk z płaskomątwą – krótki tekst, w którym autor zawarł kilka ciekawych koncepcji (programowanie snów, nauka poprzez sen, sposób kolonizowania nowych planet) z nawet ciekawym i dość zaskakującym zakończeniem.

Nawet żelazna nie zatrzyma nas klatka – ciekawa koncepcja innej rasy, starożytnej i mądrej oraz możliwości jakie daje manipulacja genetyczna oraz co może się stać, gdy naukowcy będą miksować geny ludzi i innych obcych, kosmicznych ras.

Szansa dla dinozaurów – opowiadanie, w którym tytuł zniszczył wszystko. Od razu można się domyśleć o co w tym wszystkim biega. A szkoda, bo mogłoby skończyć się ciekawą i zaskakującą puentą.

Niestety opowiadania dotyczące jednego z moich ulubionych tematów jeśli chodzi o science and fiction czyli postapokaliptycznych wizji świata nie były zbytnio eksponowane w tym zbiorze. Może autorów dopadł delikatny optymizm? Ale skąd delikatny optymizm w latach osiemdziesiątych?

Chciałbym zrobić podsumowanie więc będzie krótko i na temat – antologia okazała się rozczarowaniem, może nie jakimś szczególnie dużym i ogromnym, ale jednak zawiodła moje oczekiwania. Ot taka ciekawostka, która raczej ucieszy czytaczy pogrążonych głęboko w tematyce science and fiction.