Czołem przecudowni czytelnicy tego mało cudownego blogaska. Jak tam wakacje? Zapomniałem, że wciąż trwają, ale mam nadzieję, że spokojnie sobie dajecie radę. I jakoś tak ze spokojem już pogodziliście się, że za niedługo przyjdzie ich kres.

Kornela Makuszyńskiego przeczytałem chyba w odpowiednim czasie wszystko. I raczej tego nazwiska czytelnikom bloga przedstawiać nie muszę, a jeśli muszę to bardzo Wam współczuję. Biografię przeczytałem tak jakoś przy okazji. I szczerze Wam powiem, że napisana też mi się wydawała „tak jakoś przy okazji”.

I nie piszę tutaj, że w biografii nie było kontrowersji, czy też mrocznych stron życia Makuszyńskiego (bo nie było), ale bardziej miałem wrażenie, że podczas czytania książki mam do czynienia jednak z laurką i posągową wersją opowieści o pisarzu niż o prawdziwym człowieku. Bo owszem miał swoje słabości (karty, alkohol), lecz to były drobnostki i tak zostały przedstawione. Natomiast pewne budzące kontrowersje (z dzisiejszego punktu widzenia) poglądy – antysemityzm, mocno czasem wybrzmiewający w wielu dziełach Makuszyńskiego (felietonach czy też książkach) został zbagatelizowany. Co prawda według wielu krytyków tak się wtedy w Polsce pisało, a pisarze żydowscy, których Makuszyński znał nie mieli podobnież szczególnych pretensji do niego o tę jego pisaninę. Zresztą z biografii wynika, że Makuszyńskiego lubili wszyscy i on traktował ludzi indywidualnie nawet pomimo silniejszych związków z endecją. I chciał żeby go wszyscy lubili (trochę też tak mam).

Tak czy siak te informacje owszem pojawiają się w książce, ale właśnie od razu są łagodzone tym co Wam przytoczyłem. Autor biografii usprawiedliwia Makuszyńskiego i pewnie poniekąd ma rację. Można ciekawy wywiad przeczytać TUTAJ pamiętajmy, że inne czasy były tylko odbieram to wybielanie tak trochę na siłę.

Czego mi brakowało to na przykład bardzo lekko potraktowany okres wojenny. Lekko w sensie rozdział niewiele miejsca zajmuje i poza informacjami o zburzonej bombą kamienicy Makuszyńskiego i wielu dziełach, które wtedy też na zawsze zostały zniszczone i tym, że Makuszyński klepał biedę i coś tam próbował pisać. Nie ma nic więcej. A ciężko uwierzyć, żeby Niemcy nie wiedzieli kim jest Makuszyński i ot tak zostawili go w spokoju. Ale może się czepiam i chciałbym po prostu czegoś się na siłę doszukać.

Najsmutniejsze rozdziały to te dotyczące okresu powojennego, gdy okazało się, że Makuszyński władzom komunistycznym nie pasuje i został odsunięty, pominięty i ogólnie nikt nie chciał niczego drukować. A Makuszyński przeprowadził się do Zakopanego i powoli pogrążał się w depresji. Na szczęście Zakopane odwdzięczało się pisarzowi, który przed wojną z miasta się śmiał, ale powolutku czuł z nim i jego mieszkańcami coraz silniejsze więzy.

Ogólnie książkę czytało się szybko co jest na plus. Przebija przez nią sympatia do Makuszyńskiego (inna sprawa czy w biografii powinna sympatia przebijać), lecz szczerze mówiąc gdyby ktoś się mnie spytał czy polecasz? Odpowiedziałbym, że nie. Można sobie darować. I Makuszyńskiego coś poczytać.