Króciutko dzisiaj o książeczce, która nie wiem w jakich okolicznościach znalazła się u mnie na półce. A że była cienka to wziąłem ją przeczytałem.

To tak słowem wstępu. Może książkę mam, bo chodziło mi o serię wydawniczą „Biblioteka Stańczyka”, która zbierała książki humorystyczne, opisujące z ironią i sarkazmem współczesny świat. Może tak było, a może zupełnie inaczej, tego nie jestem w stanie Wam w stu procentach powiedzieć.

Może ciut o autorze – to węgierski pisarz, którego najpłodniejszy okres twórczości przypada na początek XX wieku, aż do lat trzydziestych. Humorysta, felietonista, pisarz fantastyki naukowej, filozof i myśliciel, tłumacz na węgierski wielu dzieł literatury. Między innymi to on przetłumaczył Węgrom „Kubusia Puchatka” (nie mam informacji czy to jedyne tłumaczenie na Węgrzech, ale tytuł „Kubusia Puchatka” po węgiersku to „Micimackó”).

W zbiorku „Grunt to dyskrecja” dostajemy 30 krótkich humoresek o bardzo różnorodnej tematyce, choć większość zdecydowanie dotyka kondycji psychicznej i etycznej człowieka. Autor wyśmiewa postawy służalcze, dwulicowe a także pełne nadęcia i powagi. Dostaje się zarówno urzędnikom, pisarzom, dziennikarzom, żebrakom, mieszczanom, mężom i żonom.

Po humoreskach czuć, że zostały napisane baaardzo dawno temu. Humor trochę staroświecki (zwłaszcza w kwestii obyczajowej), ale też zdarzają się ponadczasowe wyjątki (nauka ojca z synem, bezpodstawny zachwyt rodzica nad swoim dzieckiem, lizusostwo i pochlebstwa dotyczące wchodzeniu w tyłek przełożonym). Zbiorek nie jest szczególnie wybitny, ale w ogólnym rozrachunku cieszę się, że go przeczytałem. Dzięki temu choć na chwilę pisarstwo pana Karinthy’ego zagościło w krakowskim bloku.