Antoine de Saint-Exupéry „Mały Książę”

Okładka

Będzie o książeczce, której nie mogę przetrawić, której nie lubię. Nie pamiętam, w której klasie się czytało „Małego” ale zapamiętałem pewien rodzaju wstręt do tej książki. Musiałem przeczytać ją ostatnio ponownie.

Będę szczery nic się nie zmieniło – dla mnie to jakiś stek bzdur, pół prawd napisanych przez rozgoryczonego życiem kolesia. Książka była maglowana na wszystkie strony przez setki czytelników, krytyków, badaczy literatury, którzy wciąż spierają się czy to książka dla dzieci, czy dla dorosłych. Bo niby pod płaszczykiem historyjki dla dzieci autor miał na myśli: bla bla bla.

Dla mnie to po prostu historyjka pozbawiona jakiegokolwiek uroku, magii czy co tam o niej wypisują. Chyba już w podstawówce odczuwałem jak dorosły, co to widzi kapelusz a nie słonia połkniętego przez węża boa.

No ale to moja opinia.

Kir Bułyczow „Świat bez czasu”

Dzień Bibliotekarza po raz kolejny!

Aleksander Błażejowski „Czerwony błazen”

Comments (7)

Gizelle

7 grudnia 2009
Odpowiedz

Otóż to! ;)Od najmłodszych lat nigdy nie mogłem zrozumieć na czym polega domniemany urok tej książki. Wręcz zastanawiam się, jak bardzo musi być płytki i prosty człowiek, który dostrzega w tej książce wszystkie uniwersalne prawdy, bo ja po czymś takim zawsze czułem niedosyt – sorry, ale dla mnie to zawsze było za mało, zresztą nie lubię gadać o rzeczach oczywistych. No i do tego jeszcze te żenujące karykatury rysowane ręką autora…W pamięci utkwił mi jeden egzemplarz tej książki z podstawówkowej biblioteki…. pod obrazkiem Księcia,jakieś dziecko napisało:”Głupi jesteś i tyle.” Całkowicie się zgadzam ;P
- charliethelibrarian
  
  7 grudnia 2009
  Odpowiedz
  
  Miło wiedzieć, że ktoś podziela moją niechęć do tej książki. Może jej sukces to właśnie prostota – tylko, że ta prostota mi zupełnie nie leży. Książka została napisana podczas wojny i to także mogło przyczynić się do jej popularności. Ludzie chcieli czegoś nieskomplikowanego, pocieszającego itd.
david

21 marca 2010
Odpowiedz

, polecam, jeszcze jedna lekture, pamietnik rozy. Mozey wtedy zrozumiecie o co w tej ksiazke chodzi na prawde:)
- charliethelibrarian
  
  17 listopada 2015
  Odpowiedz
  
  Być może kiedyś w przyszłości sięgnę. Nigdy nie mówię „nie”.
Em

17 listopada 2015
Odpowiedz

A ja uważam, że „Mały książę” to książka bardzo urokliwa. Można doszukiwać się przeróżnych sensów, ale na pewno nie jest to stek bzdur.
Wcale bym nie powiedziała, że to książka dla dzieci. A weźmy takiego „Kubusia Puchatka”. Historyjki o głupiutkim misiu? A może metafora?
Dla mnie taki „Mały książę” to książka, którą z wiekiem odkrywa się na nowo. Dla dzieci? Dla dorosłych? Dla każdego.
- charliethelibrarian
  
  17 listopada 2015
  Odpowiedz
  
  Dzięki za przypomnienie mi mojego wpisu:) Moje czytanie „Małego księcia” jest nacechowane niechęcią. I pewnie stąd taka, a nie inna opinia. „Kubusia…” bardzo lubię i mam zupełnie inne wspomnienia z czytania książki Milnego (czy też Milne – nie wiem czy powinno się odmieniać jego nazwisko). Wiem, że wielu ludziom tak jak Tobie „Mały książę” się podoba. I nie dziwię się czemu – jest tak jak napisałaś urokliwa, bardzo empatyczna. Ja po prostu tego nie czuję.
wredny

15 września 2022
Odpowiedz

mały książę to francuskie rozhisteryzowane dziwactwo .
Dziecko tego nie przełknie, dorosły się zanudzi na śmierć.
Główny bohater to stary malutki ,”dziełko” jest pełne pseudo mądrości stary maleńki uświadamia sobie po swojej podróży , że dorósł ,i decyduje się na samobójstwo ,no Francja elegancja.