Po pierwszym tomie czas na drugi. Tym razem druga część wydana sześć lat później od poprzedniczki. W Polsce lat dziewięćdziesiątych to niemalże cała epoka. I to się moi drodzy daje odczuć.

Nazwiska w antologii zarówno znane wcześniej jak i zupełnie świeżynki. Posłowie pana Wojciecha Sedeńki odbieram słodko – gorzko, bo jest i o dużych sukcesach polskiego rynku wydawniczego w czasach dzikiego kapitalizmu, ale też o nieuczciwych wydawcach (Sedeńko wspomina o tym, że wydawca pierwszej antologii nie zapłacił autorom!). To naprawdę dzikie czasy były, zresztą jak to śpiewał Kazik „W Polsce umowa jest gówno warta” Jak się spisali autorzy w tej antologii? Znów będzie o każdym opowiadaniu po trochu, chociaż niektóre teksty to były takie mini powieści…

Jacek Dukaj „Ziemia Chrystusa” – Bardzo ciekawy i dający do myślenia tekst, w którym możliwe są podróże pomiędzy równoległymi światami, gdzie różne Ziemie rywalizują o dominację. podbijanie terenów, a także rozwój technologiczny i naukowy. Opowiadanie jest skonstruowane w taki sposób, że możemy poznać trochę otoczki związanej ze światem/światami przedstawionymi (ulubiona moja rzecz), a także dowiedzieć się o co chodzi z tą Ziemią Chrystusa – a jest naprawdę bosko. Nie będę zdradzał za dużo… Po prostu na pewnych światach równoległych historia potoczyła się ciut inaczej.

Mirosław P. Jabłoński „Elektryczne banany” – totalny misz – masz stylów, pomysłów i wizji. Mocny surrealizm, trochę czarnego humoru i ironii, groteski. Niestety w zupełnie niestrawnej dla mnie formie. Zbyt dużo bezsensownego absurdu.

Andrzej Drzewiński „Ósmy dzień stworzenia” – podróże w czasie, zabawa w Boga i chęć zarobienia fortuny. Dość długie opowiadanie, które wydaje się być mocno skomplikowane, ale na końcu wszystko się wyjaśnia i rozjaśnia. Jest zagadka, jest tajemnica i jest też w miarę sprawnie poprowadzona akcja.

Maciej Żerdziński „Naskórek Boga” – zacznę od tego, że chyba w tej antologii zetknąłem się z nazwiskiem Żerdzińskiego po raz pierwszy, albo sobie tego zupełnie nie przypominam. Lekarz, który zajmował się pisaniem. Na pewno sięgnę po jego książki, bo „Naskórek…” podobał mi się szalenie. Opowieść o Bogu i tym czym może być dla ludzkości opleciona ciekawą wizją społeczeństwa jest bardzo dobrze poprowadzona, niepokojąca i w sumie przerażająca nas maluczkich. Chyba najlepsze opowiadanie z tej antologii.

Rafał A. Ziemkiewicz „Tańczący mnich” – podoba mi się umiejscowienie opowiadania. Wojna w Wietnamie, demony, diabeł i legenda o mnichu. Bardzo sprawnie i gładko napisane opowiadanie, w którym Zło jest czymś zewnętrznym i nie siedzi w człowieku. W latach dziewięćdziesiątych Ziemkiewicz pisał dobrze.

Jacek Dukaj – „IACTE” – mocne, poplątane, pełne niedopowiedzeń i z dużą barierą wejścia opowiadanie o świecie, w którym sny i marzenia się spełniają. O szaleństwie i metodzie. O ewolucji i człowieczeństwie. Ciężko się w nim odnaleźć, ale warto trochę pogłówkować, chociaż ja gdy muszę główkować to czuję się niekomfortowo. To prawie taka nowelka, a na pewno jeden z najlepszych tekstów w zbiorze.

Marek S. Huberath „Kilka uwag do definicji istoty żywej” – artykuł opisujący eksperymenty, które pozwalają surwiwalistyce (nowa gałąź nauki) pochylić się nad problemem podróż kosmicznych. Czarny humor w sosie naukowego dyskursu i chłodny, rzeczowy opis eksperymentów. Uważam, że w dobie fake newsów i różnych prasowych oszustw, gdyby go ponownie wrzucić gdzieś w odmęty sieci mógłby wypłynąć jako poważna praca naukowa.

I jak moje wrażenia? Po drugiej antologii? Wydaje mi się, że czytało się gorzej niż poprzedni tom. Tematyka różnorodna, ale jednak w pewien sposób znów nawiązująca do religijności, metafizyki, istnienia Boga. Nie kręcą mnie te egzystencjalne i filozoficzne podejścia. Za niedługo zabiorę się za trzecią część, zobaczymy jak poszło autorom w kolejnej odsłonie. Znów antologia dla chcących pogłębić swoją wiedzę o polskiej literaturze science and fiction.