Znalezione na http://wall.alphacoders.com/big.php?i=121793

Znalezione na http://wall.alphacoders.com/big.php?i=121793

Nie odkryję Ameryki jeśli powiem, że wracanie do lektur z młodości może mieć dwojakie skutki. Pozytywne lub negatywne. Pozytywne skutki to po prostu ponowna projekcja wszystkich emocji, które doświadczyliśmy podczas czytania książki – dodatkowo wzmocniona naszym doświadczeniami. Negatywny to rozczarowanie, zniechęcenie i zdziwienie, że takie coś mogło się kiedyś podobać. Ja dzisiaj opowiem o kolejnej książce z lat nastoletnich, która kiedyś mnie wciągnęła i wchłonęła jak nałogowego alkoholika darmowa butelka wódki (chociaż to zły przykład, bo to nałogowy alkoholik wciąga i wchłania butelkę wódki). Jeśli chcecie się dowiedzieć jak wypadło spotkanie po latach – zapraszam.

Znalezione na http://wall.alphacoders.com/big.php?i=106848

Znalezione na http://wall.alphacoders.com/big.php?i=106848

Silverberg to tuza światowej literatury science and fiction. Chłop zdobył mnóstwo nagród, obrósł legendą, a wiele jego dzieł dochrapało się miana klasyki. Ja sam go lubię bardzo – na przykład jego W dół do Ziemi. A teraz wziąłem sobie i kliknąłem (znaczy się kupiłem) pierwszy tom cyklu o planecie Majipoor, który to (cykl) zachwycił młodego Charliego w latach licealnych.

Czy skutki powrotu do lektury były pozytywne czy negatywne? Czy Charlie znów się zachwycił? Czy może odrzucił z odrazą prozę Silverberga? Czy nastąpiło przeładowanie emocjami, a dwie szare komórki pozostające na usługach Charliego i de facto będące Charliem nie wywinęły kozła i nie odeszły w niebyt (nie odeszły, bo przecież piszę do Was). Chyba Was nie zaskoczę moi drodzy gdy Wam powiem, że było tego wszystkiego po trochu.

Znalezione na http://wall.alphacoders.com/big.php?i=123869

Znalezione na http://wall.alphacoders.com/big.php?i=123869

Silverberg ponownie zafundował mi wspaniałą podróż po ogromnej planecie Majipoor, zamieszkanej przez dwadzieścia miliardów istnień – zarówno ludzkich jak i obcych. Podróż, która objęła wszystkie niemalże najważniejsze miejsca na tej bajecznej planecie, pełnej dziwów i cudowności takich jak ogromne mięsożerne rośliny, wielkie drzewa, których owoce są cudownym narkotykiem, autochtoniczna rasa obcych mogących zmieniać kształt i wiele, wiele innych. Zaiste pod tym względem podróż z bohaterami powieści obfitowała w ciekawe opisy przyrody, opisy olbrzymich i rojnych miast, zwyczajów i wyglądu wielu ras. „Zamek Lorda Valentine’a” to świetny przewodnik po Majipoorze. Z chęcią jak tylko będzie to możliwe to skorzystam z niego i wybiorę się na tę planetę.

Znalezione na http://wall.alphacoders.com/big.php?i=114180

Znalezione na http://wall.alphacoders.com/big.php?i=114180

Jeśli chodzi o akcję, o bohaterów owego przewodnika to już tak różowo nie było. Nakreślę Wam tutaj pokrótce o co biega. Otóż jest sobie piękny blondyn Valentine, który nie pamięta swojej przeszłości. Wie tylko jak ma na imię. Jednym słowem chłop ma szczególny rodzaj amnezji. Poznaje grupkę żonglerów i przyłącza się do nich. W trakcie wędrówki z trupą kuglarzy Valentine dowiaduje się prawdy o sobie i podejmuje stanowcze działania, by sprawiedliwości stało się zadość. To w największym skrócie.

A teraz garść słów – od początku wiedziałem, że Valentine osiągnie swój cel (nie dlatego, że już raz czytałem tę książkę) to po prostu ten typ bohatera, któremu się wszystko udaje, a dziwne zbiegi okoliczności zawsze są pod ręką, gdy tylko wpadnie w tarapaty (jak na przykład pobyt w brzuchu ogromnego smoka morskiego – niczym biblijny Jonasz z brzucha wieloryba). Momentami przygody Valentine przypominały przygody Barona Münchausena – było ich tak dużo i były tak nieprawdopodobne, ale to przecież można zrzucić na licencia poeatica. W skrócie powiem Wam szczerze, że niewiele mnie obchodził los Valentine’a i jego drużyny, która została dość ubogo scharakteryzowana – ja osobiście za pośrednictwem przygód ekipy Valentine’a chciałem dowiedzieć się o Majipoorze jak najwięcej.

Znalezione na http://wall.alphacoders.com/big.php?i=484614

Znalezione na http://wall.alphacoders.com/big.php?i=484614

Bo to właśnie planeta jest największym bohaterem powieści. Dziwna, ogromna. Zasiedlona przez ludzi wiele tysięcy lat temu, a wyglądająca raczej jak ze średniowiecza, w którym od czasu do czasu pojawiają się nowoczesne technologie typu ślizgacz, paralizatory i nowoczesna medycyna. Nie tak chyba powinna wyglądać planeta, którą skolonizowali przybysze z gwiazd, bo przecież Majipoor nie doświadczył w swej historii jakiegoś wielkiego wstrząsu, kataklizmu, który pogrzebałby wiedzę o zdobyczach cywilizacji pozostawiając jedynie strzępki i okruchy, które wydają się dla jego mieszkańców magią. Wręcz przeciwnie – to magia istnieje w tym świecie obok wynalazków oraz jednocześnie obok telepatii, która przejawia się w możliwościach przesyłania widzeń w trakcie snu. System społeczny Majipooru wydaje się mocno feudalny, z arystokracją, z Pontifeksem oraz Koronalem, którzy rządzą planetą. Nierówności społeczne jednak zadziwiająco nie są zbyt widoczne, a dwadzieścia czy też trzydzieści miliardów (ot takie wahania majipoorskiego GUS-u) obywateli tej planety żyje w pokoju i dobrobycie. Od kilkunastu tysięcy lat system się sprawdza. Nie ma wojen. A ostatnią była wojna potomków ludzkich kolonistów z tubylcami czyli rasą Zmiennokształtnych, którzy rządzili tą planetą przed przybyciem ludzi. A ludzie jak to ludzie – przylecieli, planeta była ogromna to miejsca było sporo i obydwie rasy się za bardzo nie stykały. Niestety ludziska się płodzili na potęgę, jeszcze pozapraszali przybyszów z pobliskich planet i jak to zwykle bywa zaczęli się z autochtonami przepychać. Historia łatwa do przewidzenia – wybuchła wojna międzygatunkowa i ludzie w niej wygrali. Wspaniałomyślnie ofiarowali tubylcom pół kontynentu, którego tereny i tak nie nadawały się do zamieszkania (kilkanaście tysięcy lat później z połowy kontynentu zrobił się niewielki rezerwat, ale co zrobisz). Także kosztem tubylców ludzkość na Majipoorze rozwijała się w dobrobycie, spokoju i harmonii. Spychając na bok pamięć, że spokój i harmonia zostały osiągnięte kosztem obcej rasy.

Znalezione na http://wall.alphacoders.com/big.php?i=102530

Znalezione na http://wall.alphacoders.com/big.php?i=102530

Silverberg sprytnie serwuje mi ciekawy miks science and fiction z fantasy, gdzie science and fiction jest bardzo niewiele. Ot obce kosmiczne rasy, wspominki o ludzkich kolonistach, wynalazki, gdzieś tam napomknięcie o starożytnej technologii, która utrzymuje w dobrym stanie ogromne rządowe budowle i wielkie cuda architektoniczne licznych majipoorskich miast. Się zdarzy bohaterom rzucić hasło o portach kosmicznych, tudzież spotkać zupełnie innego, nowego obcego. A poza tym mamy dobre, stare fantasy w mocno średniowiecznej aranżacji.

Znalezione na http://wall.alphacoders.com/big.php?i=102530

Znalezione na http://wall.alphacoders.com/big.php?i=102530

Czytało mi się tę książkę świetnie, chociaż angielski, którym się Silverberg posługuje jest dość barokowy, taki rozbuchany i mój słownik w kindelku przydawał się często, ale nie przeszkadzało to w ogólnym odbiorze książki. Wspomniałem, że „Zamek…” to przewodnik. To bardzo dobry przewodnik po Majipoorze – barwnym i niezwykłym świecie, który potrafi czytelnika urzec i olśnić. Polecam.

Comments (11)

  1. Odpowiedz

    W ramach przypominania lektur, którymi zachwycałam się w liceum, kupiłam sobie niedawno całą serię i nie powiem, ciekawi mnie, jak to będzie po latach pójść śladami Valentine’a. Pamiętam, że podobnie jak u Ciebie, nie fascynowały mnie przygody bohaterów, ale właśnie planeta…

    • Odpowiedz

      W „tajemnicy” powiem Ci Agnieszko, że już jestem w połowie drugiego tomu czyli czytam teraz „Kroniki Majipooru” i jest jeszcze lepiej niż przy jedynce. To własnie ta książka tak bardzo wryła mi się w pamięć.

      • Odpowiedz

        Tak mi się skojarzyło, że w jakiejś wymianie zdań, nawet Krzysztof Sokołowski radził jakiemuś nowemu czytaczowi Majipooru rozpocząć od „Kronik”. Ja, a ponowna lektura przede mną, chyba klasycznie od początku zacznę, od „Zamku”.
        Fascynuje oczywiście planeta, Valentine jest pretekstem.
        Tylko jedno mnie zastanawia, zawsze traktowałem Majipoor jako science fiction, barokowo obudowane, elementy fantasy trochę jako przyprawę. Podobnie mam z „Księgą Nowego Słońca”. Większość obecnych opinii to w obydwu przypadkach science fantasy, z akcentem na fantasy. Znak czasów?

        • Odpowiedz

          Kurczę Gene Wolf! Chryste tego to zupełnie nie pamiętam, ale na pewno czytałem. Barokowość opowieści o Majipoorze robi wrażenie, a jak dla mnie obecnie samego science and fiction tam było za mało. I w sumie można czytać o Majipoorze od „Kronik…” ładnie przedstawiają planetę, nie mają praktycznie żadnego znaczenia dla akcji jeśli chodzi o „Zamek…”. Niestety nie mogę nic sobie przypomnieć nic o trzecim tomie. Podejrzewam, że go nie czytałem.

  2. Odpowiedz

    Książki nie czytałem, ale się chyba nie skuszę. Przynajmniej w najbliższej przyszłości. Co do powtórnych lektur, to jest jeszcze trzecia opcja. Ja niektóre rzeczy, o których wiem, że wprowadzają mnie w konkretny nastrój, dają odpocząć, itd., czytam wielokrotnie. Choćby Potop – kilkadziesiąt razy od czasów młodości ;) Ciekawie jest też obserwować na podstawie zmiany własnych odczuć wobec dawnych lektur, jak się sami zmieniamy :)

    • Odpowiedz

      Czyli świadome wracanie do dobrych wspomnień. Pewność, że lektura nas nie zawiedzie, a jednocześnie wciąż liczyć możemy na znalezienie czegoś, czego nie odkryliśmy lub przegapiliśmy wcześniej.

  3. Odpowiedz

    Jeeeny, że też mnie Silverberg ominął w młodości. Nie mówię o „Kronikach…”, tylko o całości. Sama nad sobą załamuję ręce. No nic, może kiedyś wpadnie w ręce i się zachwycę.

  4. Pingback: Robert Silverberg "Człowiek w labiryncie" | Blog Charliego Bibliotekarza

Leave a comment

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Connect with Facebook

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.