Sobie tytuł posta zaczerpnąłem z sonetu naszego wieszcza, który odwiedził Półwysep Krymski prawie dwieście lat przede mną. I zobaczył znacznie więcej niż mi dane było zobaczyć. Co zobaczył to spisał w swoich sonetach. Ja zadowolę się tylko wpisem na blogu, bo raczej nie będę konkurował z Mistrzem Adamem.

Podróż moi drodzy na Krym z Krakowa podzielona była na etapy. Pierwszy etap to autobus (w naszym przypadku z Krakowa do Lwowa), a później dwadzieścia pięć godzin jazdy pociągiem relacji Lwów – Symferopol, później jeszcze godzinka drogi autobusem z Symferopolu do miejscowości Saki bądź Saky, gdzie mieliśmy noclegi.

Wybraliśmy podróżowanie i noclegi z biurem podróży, które zajęło się organizacją wszystkiego. Myśmy musieli tylko zapłacić pieniążki i być w odpowiednim miejscu o odpowiednim czasie. A pobyt na Krymie, w Saki nie był w żaden sposób ograniczany przez biuro. Mogliśmy robić co chcieliśmy i robiliśmy co chcieliśmy:)

Wydawałoby się, że podróż całą dobę pociągiem może być męcząca. Może i była, ale upływ czasu zdecydowanie umililiśmy sobie spożywaniem alkoholu, który okazał się środkiem bardzo pomocnym jeśli chodzi o ugaszanie tak zwanego reisefieber. 

Pociąg musi przejechać ponad tysiąc sto kilometrów, jest bardzo długi – nasz składał się z ponad dwudziestu wagonów. My mieliśmy wykupione miejsca w czteroosobowej kuszetce czyli w przedziale zamkniętym. Radziecka myśl techniczna, która na początku wydawała się prymitywna i bezsensowna, w trakcie podróży ujawniała powoli swoje niemalże magiczne możliwości i bardzo ergonomiczne właściwości. Przedział okazał się bardzo wygodny i dość zadbany.

Każdy wagon ma swojego prowadnika, czyli jak wszyscy podkreślali – drugiego po Bogu obywatela wagonu. Trzeba było z chłopem w zgodzie żyć, bo to on dzierżył klucze do WC, serwował herbatę i kawę, ogólnie służył wyjaśnieniami. I w ten sposób się dowiedzieliśmy, że w wagonie nie ma toalety tylko jest sanitarna zona. Nasz prowadnik był w porządku i chyba nas polubił.

I nie mogę nie wspomnieć o przystankach na trasie, które czasem trwają pół godziny. Co pozwala zaopatrzyć się w słynne пельмені – czyli pierogi z przeróżnym farszem. Zresztą można na takim przystanku zakupić niemalże wszystko – od piwa, wódki począwszy, a na różnych częściach garderoby skończywszy.

Moim zdaniem zdjęcie mówi samo za siebie. Takich pań (bo to głównie panie były) na dworcach było całe zatrzęsienie. I to dzięki nim człowiek mógł nasycić głód cieplutkim pierogiem. Zaprawdę powiadam Wam, że były przepyszne. Szkoda wielka, że nasz Mistrz Adam nie opisał ich w swoich sonetach, bo nie tylko wzmianki w sonecie, ale napisania całego sonetu warte były te pierogi.

To na razie koniec części pierwszej. Będzie ich może więcej jak tylko dojdę do siebie, pozwolę mojej wątrobie odpocząć i przyzwyczaję się do tego, że nie ma trzydziestu stopni w cieniu, a ja nie mogę wyjść na plażę i zanurzyć się w ciepłej wodzie:)