Ha! I oto trzeci tom cyklu! Chciałbym tak króciutko się tylko z Wami podzielić wrażeniami z lektury.

W imperium źle się dzieje. Gdy Marek pomógł pokonać bunt uzurpatora wydawałoby się, że jest już po wszystkim, Thorisin Gavras zaczął gromadzić siły do wojny z Yezd, a tu nagle wybucha bunt najemników z krainy Namdalen. Książę Drax będący szczwaną bestią i doskonale znający się na dwulicowej i pełnej intryg videssańskiej polityce postanawia wystawić wielki, środkowy palec imperatorowi i  założyć własne państwo. A Gavras jest zbyt słaby, by cokolwiek z tym zrobić. Dodatkowo kolejny wielmoża się buntuje. Walka na dwa fronty to nic dobrego.

Legioniści spędzają zimę w mieście na granicy, chroniąc Videssos przed Namdaleńczykami, a także przed Yezd. Dopiero z nadejściem wiosny i lata kampania wojenna może ruszyć z pełną mocą.

Zapomniałem napisać w poprzednich postach, że Harry Turtledove ma świetne pióro jeśli chodzi o sceny batalistyczne. Opisuje walkę różnych formacji bardzo dynamicznie i żywo. Nawet czytając po angielsku czułem tę rzutkość. Kilkukrotnie już pisałem, że nigdy jakoś szczególnie nie pociągały mnie batalistyczne sceny i opisy walk wszelakich, ale przyznam się Wam, że podatny jestem na dobrze napisaną scenę bitewną. Serce roście gdy czytam jak to nasi biją tych złych.

Legion… jest podzielony fabularnie. Otóż poznajemy przygody Marka i legionistów w Videssos, ale także towarzyszymy Viridoviksowi oraz Gorgidasowi, którzy wyruszyli w dalekie stepy, aby zjednać inne plemiona koczowników do walki z Yezd i złym czarownikiem.

Bardzo ciekawy zabieg i przede wszystkim zmiana zupełna jeśli chodzi o otoczenie, charaktery ludzi, obyczaje.

Jeśli chodzi o Marka to chłopu się trochę świat zawalił (przez kobietę), ale na szczęście nie zaskoczę Was jeśli Wam powiem, że wyjdzie z tego. Powiem Wam w tajemnicy i sekrecie (rzeczywiście sekretnie Wam to mówię Internecie), że Marek zrobił się taki sentymentalny, miękki, czuły i ogólnie jakiś taki romantyczny. Nie pasuje to zupełnie do niego jako rzymskiego legionisty wychowanego w duchu filozofii stoickiej, ale cóż zrobić.

Jedna rzecz mnie denerwowała w książce – wielokrotne powtarzanie przez autora opisów dotyczących postaci i związanych z nimi anegdot. Sprawdziłem i wszystkie książki Pan Turkawka (Turtledove to turkawka po angielsku) napisał w jednym roku, więc nie musiał przytaczać zbytnio faktów dla czytelników, którzy mogliby czegoś zapomnieć. Zaprawdę powiadam Wam szalenie mnie to irytowało (książka byłaby na pewno znacznie mniejsza jeśli chodzi o objętość, chociaż dla mnie nie robiło to różnicy, bo czytałem na Kindlu).

Ale poza tym jest tak samo dobrze jak w poprzednich częściach. Czwarta już się prawie doczytuje do końca.